aligator
۱۳۹۲-۰۲-۱۸, 01:04
پرورش شتر مرغ از سال 1860 در کشور افريقاى جنوبى به صورت جدى آغاز گرديد و سپس در ساير نقاط دنيا گسترش يافت. امروزه در بسيارى از کشورها پرورش شتر مرغ انجام مى شود. کشور ايران هم چند سالى است مبادرت به واردات اين پرنده نموده و در امر پرورش آن گام نهاده است. در طى چند سال گذشته مطالعاتى برروى پارامترهاى توليدى، جوجه کشى، تغذيه و پرورش اين پرنده صورت گرفته که توأم با موفقيت هايى دراين زمينه بوده است. قابل ذکر است که تاکنون در ايران محصولات حاصل از کشتار اين پرنده به بازار عرضه نشده است.
محصولات اين پرنده شامل گوشت، چرم، پروساير محصولات فرعى است. گوشت پرنده قرمز بوده و از خواص آن مى توان پايين بودن ميزان چربى، کلسترول، تردى خاص و بالا بودن ميزان پروتئين را نام برد. چرم اين پرنده چرمى با ظاهرى زيباست و درساخت انواع محصولات چرمى به کار مى رود. نوع ديگر چرم حاصل از پوست ناحيه ساق پاى شترمرغ است که از صفحات فلسى، مانند پوست مارمولک تشکيل شده و در ساخت محصولات چرمى و به خصوص پوتين گاو چران ها استفاده مى شود.پرهاى شتر مرغ در ساخت انواع گردگيرها استفاده مى شود و خاصيت گردگيرى بالايى دارد. همچنين ازپرشتر مرغ در تزيين علم در مراسم مذهبى، ساخت انواع کلاه ها و شال گردن ها استفاده مى شود. ساير محصولات فرعى اين پرنده شامل پوسته تخم مى باشد که از تخم هاى بى نطفه در زمان جوجه کشى به دست مى آيد. برروى اين تخم ها کارهاى هنرى از جمله نقاشى و حکاکى صورت گرفته و با قيمت هاى گزافى به فروش مى رسند. به طور کلى از کليه اجزاى اين پرنده استفاده مى شود. شترمرغ در سن 10 تا 14 ماهگى کشتار مى گردد و در اين سن حدود 100 تا 120 کيلوگرم وزن دارد. گوشت حاصل از اين پرنده بيشتر از قسمت ران مى باشد که در حدود 30 تا 35 کيلوگرم است. همچنين پوستى به مساحت 3/1 تا5/1 متر مربع استحصال مى گردد.
پرورش مولدين
شتر مرغ در سن 2 تا 3 سالگى به بلوغ جنسى مى رسد و تا مدت زيادى بارور باقى مى ماند. پرنده نر در زمان بلوغ به رنگ سياه با پرو بال سفيد رنگ و شتر مرغ ماده به رنگ قهوه اى تا خاکسترى است. بارزترين نشانه در شتر مرغ نر، قرمزى رنگ ساق پا ، نوک و اطراف چشم است که ارتباط مستقيمى با قدرت جنسى نر دارد. هرچه اين قرمزى بيشتر باشد پرنده از قدرت نرينگى بيشترى برخوردار است.
شتر مرغ نرو ماده به صورت جفت تا دسته هاى چند تايى و نيز به صورت گله نگهدارى مى شوند. اين ترکيبات بسته به ميزان زمين موجود و امکانات، قدرت جنسى نرها و اهداف اصلاح نژادى متفاوت مى باشد. هيچ استاندارد خاصى در اين رابطه وجود ندارد و مدير مزرعه با شناسايى پرندگان و اهداف مورد نظر روش مناسب را انتخاب مى نمايد. شتر مرغ ها در سال درحدود 6 تا 8 ماه تخمگذارى نموده و بقيه سال را استراحت مى کنند. در ايران اين زمان از حدود بهمن ماه آغاز گشته و تا آبان ماه ادامه دارد. بديهى است در مناطق مختلف اين زمان متغيير باشد. در طول فصل تخمگذارى هر پرنده ماده به طور متوسط 40 تا 60 تخم مى گذارد. البته در بعضى از پرندگان (از جمله در کشورمان) اين رکورد به 120 عدد تخم مرغ هم مى رسد. به طور متوسط از هر پرنده ماده در سال حداقل 20 عدد جوجه سالم تا زمان کشتار بايستى توليد گردد تا اين فعاليت به صورت اقتصادى ادامه يابد.
توليد مثل پرنده به عوامل زيادى از جمله ژننتيک ، شرايط آب و هوايى، سلامت پرنده و به خصوص جيره مناسب بستگى دارد. استرس از عوامل منفى در تخمگذارى پرنده مى باشد. معمولاً براى هر پرنده بالغ حداقل 250 متر مربع در گردشگاه در نظر گرفته مى شود که البته بهتر است فضاى متعلقه بيش از اين باشد. فضاى مسقف (سايبان) به ازاى هر پرنده بالغ در حدود 8 متر مربع و ارتفاع حصار در حدود 2 متر مى باشد. در شرايط طبيعى هر پرنده بعد از گذاشتن حدود 18 عدد تخم برروى تخم ها نشسته و جوجه کشى طبيعى انجام مى گيرد. در مزارع از ماشين هاى جوجه کشى استفاده مى گردد. در سال اول تخمگذارى، ميزان تخم گذارى نسبتاً پاببن است ولى در سال هاى بعد به طور قابل ملاحظه اى افزايش مى يابد و در زمان تخمگذارى پرندگان، بايستى آرامش کافى براى پرنده مهيا گردد و ازحضور بازديدکنندگان کاست. هر گونه استرس شامل تغيير جيره، صداهاى ناآشنا براى پرنده(پارس سگ، تراکتور، هوايى و ....) حضور بازديدکنندگان، ترس و حتى تغييرات آب وهوايى برروى تخمگذار و بارورى تخم ها اثر مستقيم دارد. در زمان فصل استراحت بايستى غذا با فيبربالا، پروتئين و انرژى پايين در اختيار پرنده قرار گيرد و افزايش وزن پرندگان را کنترل نمود . وزن اضافى در فصل توليد اثر منفى در جفتگيرى و تخم گذارى دارد. در فصل استراحت بايستى ويتامين و مواد معدنى به اندازه کافى در اختيار پرنده قرار گيرد.
جوجه کشى مصنوعى شترمرغ
شتر مرغ ماده معمولاً بين ساعت 4 تا7 بعدازظهر تخمگذارى مى کند. بلافاصله بعد از تخم گذارى بايستى تخم ها توسط کارگر جمع آورى شده و به محل جوجه کشى منتقل شوند.
دوران جوجه کشى 42 روز مى باشد. درجه حرازرت دستگاه جوجه کشى 3/36 درجه سانتى گراد و رطوبت در حدود 20 تا 25 درصد است. وزن تخم به طور متوسط در حدود 5/1 کيلوگرم بوده و در پايان دوران جوجه کشى بايستى در حدود 13 تا 15 درصد از وزن تخم کاهش پيدا کند. در غيراينصورت ممکن است مشکلاتى در جوجه در آورى ايجاد گردد. معمولاً تخم ها به مدت يک هفته جمع آورى و در درجه حرارت و رطوبت مناسب نگهدارى شده و سپس تخم هاى بى نطفه از دستگاه خارج مى گردند. در روز سى و هشتم تخم ها به هچر منتقل شده و تا زمان خروج از تخم در دستگاه باقى مى مانند. بهتر است جهت خشک شدن و فعاليت نسبى پرنده، به او اجازه داد تا به مدت 6 تا 12 ساعت دردستگاه هچر باقى بماند و سپس خارج گردد. بهداشت دستگاه و سالن جوجه کشى بسيار مهم بوده و بايستى حتى الامکان از ورود افراد متفرقه به محيط جوجه کشى خوددارى شود. جوجه ها به هنگام تولد وزنى در حدود 700 تا 1000 گرم دارند. بند ناف توسط آيودين ضدعفونى مى گردد. کف بينى هاى هچرى نيز بايد اصطکاک کافى داشته باشند تا از بازشدن پاها درجوجه جلوگيرى به عمل آيد. چنانچه جوجه نتواند از تخم خارج شود بايستى به جوجه کمک شود. اين امر نياز به کسب تجربه کافى داشته و هر گونه مداخله عجولانه سبب نتايج منفى درهچ خواهدشد.
پرورش جوجه
پس از خروج از تخم جوجه ها بايستى درحرارت 30 تا 32 درجه سانتى گراد قرار گيرند. بهتر است اين حرارت در زير منبع حرارتى (لامپ هيتر، مادر مصنوعى) براى جوجه مهيا شده و اجازه انتخاب را براى جوجه فراهم آورد. در صورتى که شرايط جوى اجازه دهد مى تواند جوجه را 24 ساعت بعداز درآمدن از تخم در فضاى آزاد قرارداد. مراقبت از جوجه در سنين اوليه بايستى با دقت انجام شود. بهداشت سالن کاملاً رعايت شده و شب ها شرايط مناسب از نظر دما و تهويه براى جوجه ها فراهم شود. عفونت کيسه زرده از متداول ترين علل مرگ و مير جوجه ها تا سن حدود 14 روزه گى است. اين عفونت مى تواند از طريق تخم، دستگاه جوجه کشى، بندناف و نيز غذا و خوردن مدفوع(از طريق روده) به کيسه زرده منتقل شود. عدم جذب به موقع کيسه زرده باعث عفونت و مرگ جوجه خواهد شد. هرگونه استرس نيز مى تواند شرايط را براى باقى مانده کيسه زرده در بدن جوجه و عفونت آن فراهم نمايد. از ديگر علل مرگ و مير در جوجه ها را مى تواند عفونت هاى باکتريايى، اسهال و مشکلات فيزيکى پانام برد. غذا 24 ساعت بعداز هچ بايستى در اختيار جوجه قرار گيرد. غذا بايستى داراى انرژى و پروتئين بالا و از نظر املاح معدنى وويتامين ها بالانس باشد. چند روزى طول مى کشد تا جوجه خوردن آب و غذا را بياموزد واين مدت زمان کافى را براى جذب کيسه زرده فراهم مى نمايد. قرار دادن يک جوجه بزرگ تر در ميان جوجه هاى تازه به دنيا آمده عمل آموختن خوردن و آشاميدن را به جوجه ها آسان مى سازد. جوجه هاى مريض و غيرفعال را بايستى سريعاً از ساير پرندگان جدا نموده و در فضاى ديگر تحت درمان قرار داد.
انباشتگى اجسام خارجى از قبيل سنگ، چوب و ساقه در پيش معده و سنگدان از ديگر عوامل مرگ و مير جوجه ها تا سن چهارماهگى مى باشد. هرگونه استرس از قبيل بالانس نبودن جيره (از نظر موادغذايى ، مواد معدنى وويتامينه و غيره) نيز بيمارى و عدم آرامش و سلامت پرنده مى تواند به اين مسأله منجر گردد. بنابراين حتى الامکان سعى شود محيط پرورش جوجه ها عارى از هرگونه اجسام خارجى باشد. واکسيناسيون جوجه ها عليه بيمارى نيوکاسل در کشورمان الزامى است. تلفات ناشى از اين بيمارى توسط بعضى از مزارع در ايران گزارش شده است. جوجه ها به بيمارى آنتروتوکسمى نيز حساس هستند. واکسيناسيون جوجه عليه اين بيمارى توصيه مى گردد. اين بيمارى غيرواگير بوده و عامل اصلى آن استرس است. (تغييرات جيره حمل و نقل، ترس، تراکم جوجه هاو....) جوجه ها به سرعت رشد کرده و درسن يک ماهگى در حدود 3 تا 6 کيلوگرم وزن دارند. با افزايش سن جوجه ها بايستى فضاى بيشترى در اختيار آنان قرار داد. گردشگاه جوجه ها بايستى داراى سايبان بوده و خاک بهترين انتخاب به عنوان بستر مى باشد. بستر فضاى مسقف بهتر است از جنس بتن باشد تا به راحتى بتوان آن را شست وشو داد و ضدعفونى کرد. در بعضى از مزارع از سيستم حرارت زيرزمينى به عنوان منبع حرارت استفاده مى نمايند. اين مسأله باعث گرمى بستر و آرامش پرنده و نيز کاهش تلفات ناشى از عفونت کيسه زرده خواهد شد. در سن سه ماهگى جوجه ها وزنى بين 20 تا 30 کيلوگرم خواهند داشت. بعداز سن 3 ماهگى جوجه ها نسبتاً مقاوم بوده و تلفات کاهش مى يابد. بعداز سن 3 ماهگى بيشتر تلفات ناشى از مسائل فيزيکى است. از سن سه ماهگى تا پايان يکسالگى (زمان کشتار) جوجه ها در فضاهاى محصور نگهدارى مى شوند. معمولاً به ازاء هر پرنده، حداقل 50 متر مربع فضاى گردشگاه در اختيار قرار مى گيرد. فضاى سايبان براى هرپرنده نيز 5 متر مربع است. بنابراين بعداز سن سه ماهگى پرندگان نياز به سالن هاى بسته نخواهند داشت. بعداز سن سه ماهگى پرندگان به سرما و گرما بسيار مقاوم هستند. پرندگانى که به عنوان مولد انتخاب مى شوند بعداز سن يکسالگى از جيره هاى نگهدارى استفاده مى نمايند.
http://emruzi.com/up/uploads/136796243655141.jpg (http://emruzi.com/up/)
http://emruzi.com/up/uploads/136796243672282.jpg (http://emruzi.com/up/)
منبع:وب سایت شرکت نعیم
محصولات اين پرنده شامل گوشت، چرم، پروساير محصولات فرعى است. گوشت پرنده قرمز بوده و از خواص آن مى توان پايين بودن ميزان چربى، کلسترول، تردى خاص و بالا بودن ميزان پروتئين را نام برد. چرم اين پرنده چرمى با ظاهرى زيباست و درساخت انواع محصولات چرمى به کار مى رود. نوع ديگر چرم حاصل از پوست ناحيه ساق پاى شترمرغ است که از صفحات فلسى، مانند پوست مارمولک تشکيل شده و در ساخت محصولات چرمى و به خصوص پوتين گاو چران ها استفاده مى شود.پرهاى شتر مرغ در ساخت انواع گردگيرها استفاده مى شود و خاصيت گردگيرى بالايى دارد. همچنين ازپرشتر مرغ در تزيين علم در مراسم مذهبى، ساخت انواع کلاه ها و شال گردن ها استفاده مى شود. ساير محصولات فرعى اين پرنده شامل پوسته تخم مى باشد که از تخم هاى بى نطفه در زمان جوجه کشى به دست مى آيد. برروى اين تخم ها کارهاى هنرى از جمله نقاشى و حکاکى صورت گرفته و با قيمت هاى گزافى به فروش مى رسند. به طور کلى از کليه اجزاى اين پرنده استفاده مى شود. شترمرغ در سن 10 تا 14 ماهگى کشتار مى گردد و در اين سن حدود 100 تا 120 کيلوگرم وزن دارد. گوشت حاصل از اين پرنده بيشتر از قسمت ران مى باشد که در حدود 30 تا 35 کيلوگرم است. همچنين پوستى به مساحت 3/1 تا5/1 متر مربع استحصال مى گردد.
پرورش مولدين
شتر مرغ در سن 2 تا 3 سالگى به بلوغ جنسى مى رسد و تا مدت زيادى بارور باقى مى ماند. پرنده نر در زمان بلوغ به رنگ سياه با پرو بال سفيد رنگ و شتر مرغ ماده به رنگ قهوه اى تا خاکسترى است. بارزترين نشانه در شتر مرغ نر، قرمزى رنگ ساق پا ، نوک و اطراف چشم است که ارتباط مستقيمى با قدرت جنسى نر دارد. هرچه اين قرمزى بيشتر باشد پرنده از قدرت نرينگى بيشترى برخوردار است.
شتر مرغ نرو ماده به صورت جفت تا دسته هاى چند تايى و نيز به صورت گله نگهدارى مى شوند. اين ترکيبات بسته به ميزان زمين موجود و امکانات، قدرت جنسى نرها و اهداف اصلاح نژادى متفاوت مى باشد. هيچ استاندارد خاصى در اين رابطه وجود ندارد و مدير مزرعه با شناسايى پرندگان و اهداف مورد نظر روش مناسب را انتخاب مى نمايد. شتر مرغ ها در سال درحدود 6 تا 8 ماه تخمگذارى نموده و بقيه سال را استراحت مى کنند. در ايران اين زمان از حدود بهمن ماه آغاز گشته و تا آبان ماه ادامه دارد. بديهى است در مناطق مختلف اين زمان متغيير باشد. در طول فصل تخمگذارى هر پرنده ماده به طور متوسط 40 تا 60 تخم مى گذارد. البته در بعضى از پرندگان (از جمله در کشورمان) اين رکورد به 120 عدد تخم مرغ هم مى رسد. به طور متوسط از هر پرنده ماده در سال حداقل 20 عدد جوجه سالم تا زمان کشتار بايستى توليد گردد تا اين فعاليت به صورت اقتصادى ادامه يابد.
توليد مثل پرنده به عوامل زيادى از جمله ژننتيک ، شرايط آب و هوايى، سلامت پرنده و به خصوص جيره مناسب بستگى دارد. استرس از عوامل منفى در تخمگذارى پرنده مى باشد. معمولاً براى هر پرنده بالغ حداقل 250 متر مربع در گردشگاه در نظر گرفته مى شود که البته بهتر است فضاى متعلقه بيش از اين باشد. فضاى مسقف (سايبان) به ازاى هر پرنده بالغ در حدود 8 متر مربع و ارتفاع حصار در حدود 2 متر مى باشد. در شرايط طبيعى هر پرنده بعد از گذاشتن حدود 18 عدد تخم برروى تخم ها نشسته و جوجه کشى طبيعى انجام مى گيرد. در مزارع از ماشين هاى جوجه کشى استفاده مى گردد. در سال اول تخمگذارى، ميزان تخم گذارى نسبتاً پاببن است ولى در سال هاى بعد به طور قابل ملاحظه اى افزايش مى يابد و در زمان تخمگذارى پرندگان، بايستى آرامش کافى براى پرنده مهيا گردد و ازحضور بازديدکنندگان کاست. هر گونه استرس شامل تغيير جيره، صداهاى ناآشنا براى پرنده(پارس سگ، تراکتور، هوايى و ....) حضور بازديدکنندگان، ترس و حتى تغييرات آب وهوايى برروى تخمگذار و بارورى تخم ها اثر مستقيم دارد. در زمان فصل استراحت بايستى غذا با فيبربالا، پروتئين و انرژى پايين در اختيار پرنده قرار گيرد و افزايش وزن پرندگان را کنترل نمود . وزن اضافى در فصل توليد اثر منفى در جفتگيرى و تخم گذارى دارد. در فصل استراحت بايستى ويتامين و مواد معدنى به اندازه کافى در اختيار پرنده قرار گيرد.
جوجه کشى مصنوعى شترمرغ
شتر مرغ ماده معمولاً بين ساعت 4 تا7 بعدازظهر تخمگذارى مى کند. بلافاصله بعد از تخم گذارى بايستى تخم ها توسط کارگر جمع آورى شده و به محل جوجه کشى منتقل شوند.
دوران جوجه کشى 42 روز مى باشد. درجه حرازرت دستگاه جوجه کشى 3/36 درجه سانتى گراد و رطوبت در حدود 20 تا 25 درصد است. وزن تخم به طور متوسط در حدود 5/1 کيلوگرم بوده و در پايان دوران جوجه کشى بايستى در حدود 13 تا 15 درصد از وزن تخم کاهش پيدا کند. در غيراينصورت ممکن است مشکلاتى در جوجه در آورى ايجاد گردد. معمولاً تخم ها به مدت يک هفته جمع آورى و در درجه حرارت و رطوبت مناسب نگهدارى شده و سپس تخم هاى بى نطفه از دستگاه خارج مى گردند. در روز سى و هشتم تخم ها به هچر منتقل شده و تا زمان خروج از تخم در دستگاه باقى مى مانند. بهتر است جهت خشک شدن و فعاليت نسبى پرنده، به او اجازه داد تا به مدت 6 تا 12 ساعت دردستگاه هچر باقى بماند و سپس خارج گردد. بهداشت دستگاه و سالن جوجه کشى بسيار مهم بوده و بايستى حتى الامکان از ورود افراد متفرقه به محيط جوجه کشى خوددارى شود. جوجه ها به هنگام تولد وزنى در حدود 700 تا 1000 گرم دارند. بند ناف توسط آيودين ضدعفونى مى گردد. کف بينى هاى هچرى نيز بايد اصطکاک کافى داشته باشند تا از بازشدن پاها درجوجه جلوگيرى به عمل آيد. چنانچه جوجه نتواند از تخم خارج شود بايستى به جوجه کمک شود. اين امر نياز به کسب تجربه کافى داشته و هر گونه مداخله عجولانه سبب نتايج منفى درهچ خواهدشد.
پرورش جوجه
پس از خروج از تخم جوجه ها بايستى درحرارت 30 تا 32 درجه سانتى گراد قرار گيرند. بهتر است اين حرارت در زير منبع حرارتى (لامپ هيتر، مادر مصنوعى) براى جوجه مهيا شده و اجازه انتخاب را براى جوجه فراهم آورد. در صورتى که شرايط جوى اجازه دهد مى تواند جوجه را 24 ساعت بعداز درآمدن از تخم در فضاى آزاد قرارداد. مراقبت از جوجه در سنين اوليه بايستى با دقت انجام شود. بهداشت سالن کاملاً رعايت شده و شب ها شرايط مناسب از نظر دما و تهويه براى جوجه ها فراهم شود. عفونت کيسه زرده از متداول ترين علل مرگ و مير جوجه ها تا سن حدود 14 روزه گى است. اين عفونت مى تواند از طريق تخم، دستگاه جوجه کشى، بندناف و نيز غذا و خوردن مدفوع(از طريق روده) به کيسه زرده منتقل شود. عدم جذب به موقع کيسه زرده باعث عفونت و مرگ جوجه خواهد شد. هرگونه استرس نيز مى تواند شرايط را براى باقى مانده کيسه زرده در بدن جوجه و عفونت آن فراهم نمايد. از ديگر علل مرگ و مير در جوجه ها را مى تواند عفونت هاى باکتريايى، اسهال و مشکلات فيزيکى پانام برد. غذا 24 ساعت بعداز هچ بايستى در اختيار جوجه قرار گيرد. غذا بايستى داراى انرژى و پروتئين بالا و از نظر املاح معدنى وويتامين ها بالانس باشد. چند روزى طول مى کشد تا جوجه خوردن آب و غذا را بياموزد واين مدت زمان کافى را براى جذب کيسه زرده فراهم مى نمايد. قرار دادن يک جوجه بزرگ تر در ميان جوجه هاى تازه به دنيا آمده عمل آموختن خوردن و آشاميدن را به جوجه ها آسان مى سازد. جوجه هاى مريض و غيرفعال را بايستى سريعاً از ساير پرندگان جدا نموده و در فضاى ديگر تحت درمان قرار داد.
انباشتگى اجسام خارجى از قبيل سنگ، چوب و ساقه در پيش معده و سنگدان از ديگر عوامل مرگ و مير جوجه ها تا سن چهارماهگى مى باشد. هرگونه استرس از قبيل بالانس نبودن جيره (از نظر موادغذايى ، مواد معدنى وويتامينه و غيره) نيز بيمارى و عدم آرامش و سلامت پرنده مى تواند به اين مسأله منجر گردد. بنابراين حتى الامکان سعى شود محيط پرورش جوجه ها عارى از هرگونه اجسام خارجى باشد. واکسيناسيون جوجه ها عليه بيمارى نيوکاسل در کشورمان الزامى است. تلفات ناشى از اين بيمارى توسط بعضى از مزارع در ايران گزارش شده است. جوجه ها به بيمارى آنتروتوکسمى نيز حساس هستند. واکسيناسيون جوجه عليه اين بيمارى توصيه مى گردد. اين بيمارى غيرواگير بوده و عامل اصلى آن استرس است. (تغييرات جيره حمل و نقل، ترس، تراکم جوجه هاو....) جوجه ها به سرعت رشد کرده و درسن يک ماهگى در حدود 3 تا 6 کيلوگرم وزن دارند. با افزايش سن جوجه ها بايستى فضاى بيشترى در اختيار آنان قرار داد. گردشگاه جوجه ها بايستى داراى سايبان بوده و خاک بهترين انتخاب به عنوان بستر مى باشد. بستر فضاى مسقف بهتر است از جنس بتن باشد تا به راحتى بتوان آن را شست وشو داد و ضدعفونى کرد. در بعضى از مزارع از سيستم حرارت زيرزمينى به عنوان منبع حرارت استفاده مى نمايند. اين مسأله باعث گرمى بستر و آرامش پرنده و نيز کاهش تلفات ناشى از عفونت کيسه زرده خواهد شد. در سن سه ماهگى جوجه ها وزنى بين 20 تا 30 کيلوگرم خواهند داشت. بعداز سن 3 ماهگى جوجه ها نسبتاً مقاوم بوده و تلفات کاهش مى يابد. بعداز سن 3 ماهگى بيشتر تلفات ناشى از مسائل فيزيکى است. از سن سه ماهگى تا پايان يکسالگى (زمان کشتار) جوجه ها در فضاهاى محصور نگهدارى مى شوند. معمولاً به ازاء هر پرنده، حداقل 50 متر مربع فضاى گردشگاه در اختيار قرار مى گيرد. فضاى سايبان براى هرپرنده نيز 5 متر مربع است. بنابراين بعداز سن سه ماهگى پرندگان نياز به سالن هاى بسته نخواهند داشت. بعداز سن سه ماهگى پرندگان به سرما و گرما بسيار مقاوم هستند. پرندگانى که به عنوان مولد انتخاب مى شوند بعداز سن يکسالگى از جيره هاى نگهدارى استفاده مى نمايند.
http://emruzi.com/up/uploads/136796243655141.jpg (http://emruzi.com/up/)
http://emruzi.com/up/uploads/136796243672282.jpg (http://emruzi.com/up/)
منبع:وب سایت شرکت نعیم