بیماری لارنگوتراكئيت عفوني

[aligator]

تعريف
لارنگوتراكئيت عفوني نوعي بيماري حاد ويروسي در ماكيان ، قرقاول و طاووس است كه با بروز تنگي نفس ، سرفه ، تنفس با دهان باز ودفع اكسوداي خوني از دستگاه تنفس مشخص مي شود .

بيماري لارنگو تراكئيت در درجه اول درماكيان و قرقاول رخ مي دهد ولي بروز آن در طاوس نيز گزارش شده است . اكثر موارد شيوع بيماري درماكيان بالغ يا نيمه بالغ اتفاق مي افتد ، اما تمام گروههاي سني نسبت به اين بيماري حساسند . بيماري لارنگو تراكئيت در اكثر كشورهائي كه ماكيان را به طور متراكم پرورش مي دهند وجود دارد .

بيماري لارنگو تراكئيت توسط يك هرپس ويروس ايجاد مي شود . اين ويروس در خارج از بدن ميزبان مقاومت زيادي ندارد و توسط بسياري از ضدعفوني كننده ها به سادگي از بين مي رود .

نشانه هاي باليني
الف. شكل حاد
1 – تنگي نفس مشخصي وجود دارد كه اغلب با صداهاي تنفسي بلند و سرفه همراه است . پرندگاني كه شديداً مبتلا باشند ، اغلب در حين نفس كشيدن سرو گردن خود را با لا و كشيده نگهداشته صداي خس خس بلندي ايجاد مي كنند .







http://emruzi.com/up/uploads/137007916603021.jpg (http://emruzi.com/up/)




تصوير 1- تنگي نفس در ماكيان مبتلا





2 – ممكن است متعاقب سرفه و لرزش سر ، ترشحات مخاطي خون آلودي دفع گردد و منقار ، صورت و سر بعضي از پرندگان خوني باشد .








http://emruzi.com/up/uploads/137007916739442.jpg (http://emruzi.com/up/)




تصوير 2- كونژكتيويت ناشي از بيماري در ماكيان




3 – معمولاً اين بيماري ميزان ابتلاي بالا و مرگ و مير قابل توجهي دارد ، به طوري كه ميزان مرگ و مير تا حد 50تا 70% نيز گزارش شده است ، اما معمولاً ميزان آن بين 10 تا 20 درصد مي باشد . دوره اين بيماري از اكثر بيماريهاي ويروسي و تنفسي ماكيان طولاني تر است و به مدت 2 تا 6 هفته در گله باقي مي ماند .
ب. شكل تحت حاد
نشانه ها اغلب شامل تورم ملتحمه است كه با چشمان مرطوب ، ترشح اشك ، ترشح بيني ، تورم سينوسهاي تحت حدقه اي و كاهش توليد تخم مرغ همراه مي باشد .


نشانه هاي كالبد گشايي
تورم شديد حلق و حمجره ، اغلب همراه با اكسوداي خون آلود در ناي وجود دارد .ممكن است التهاب به داخل برونش وكيسه هاي هوايي گسترش يابد . ممكن است پرندگان مرده در ناي خود توده پنيري شكل يا غشاي كاذبي داشته باشند كه سبب انسداد ناي شده باشد . علت مرگ اين پرندگان خفگي است .






http://emruzi.com/up/uploads/137007916746783.jpg (http://emruzi.com/up/)


تصوير 3- خونريزي وتورم شديد ناي

http://emruzi.com/up/uploads/13700791675354.jpg (http://emruzi.com/up/)
تصوير 4- خونريزي شديد ناي
http://emruzi.com/up/uploads/137007916766975.jpg (http://emruzi.com/up/)

تصوير 5- اكسوداي پنيري در ناي




تشخيص بيماري
نشانه ها جراحات مربوط به نوع معمول و بيماري زاي لارنگو تراكئيت تا آن حد مشخص هستند تا شك ما را نسبت به لارنگو تراكئيتبرانگيزند . براي اطمينان از تشخيص بيماري بايد از تست هاي سرمي و آزمايش هاي ديگر استفاده كرد.


كنترل وپيشگيري بيماري

1 – از وارد نمودن پرندگان واكسينه ، بهبود يافته يا پرندگاني كه در معرض بيماري بوده اند ، به گله حساس اجتناب نماييد . بهتر است گله هاي حساس را در قرنطينه سختي قرارداد ، هيچ نوع پرنده اي را به آن گله وارد ننماييد .

2 – بايد پرندگان را از مرغ داريهاي آلوده به ويروس لارنگوتراكئيت خارج كرد و سپس جايگاه را تميز و ضدعفوني نمود و قبل از استفاده مجدد ، 4 تا 6 هفته خالي نگه داشت .

3 – واكسيناسيون ، در مناطقي كه بيماري لارنگو تراكئيت به صورت بومي وجود دارد ، غالباً انجام مي شود وكاملاً موثر است . واكسنهاي تخفيف حدت يافته موجودند و مي توان آنها را از طريق قطره چشمي ، آب آشاميدني يا اسپري آئروسول تجويز كرد . حداقل سن واكسيناسيون در 4 هفتگي مي باشد ، اما براي گله جانشين شونده مرغهاي تخمگذار ، معمولاً از 8 تا 12 هفتگي انجام مي شود .
بندرت ممكن است 1 تا 4 هفته پس از واكسيناسيون ، نشانه هاي باليني مشابه ابتلاي طبيعي به اين بيماري در گله بروز نمايد . اين انواع بيماري كه مربوط به واكسن مي باشند ، معمولاً به وسيله پايين بودن ميزان ابتلا ومرگ و مير مشخص مي شوند .


درمان
اين بيماري درمان ندارد.


























































منبع:دامپزشکی استان گیلان